چکاوکم
به کدامین بیراه کوچی
سنگ قلاب کج کمانی
تیر تقدیر به سوی تو کوبانده؟
که اینچنین
تمنای رهایی را
به سنگفرش خاموشی و درد
رهسپار دیار غربت کرده ای
و درکدامین سراب نامردمی
نگاه تشنه عشقی
مراد لب هایت را به خشکی سپرده؟
پس ازین واهه
هم نورد خسته بالت
میان اینچنین غربت بی غیاث
به امید کدامین رهرو
دل برهاند؟
امشب
زیر سقف کبود رو به تاریکی
پایان تدفین تن سردت
میان غوغای خونابه های اشک آلود
میان رویای دیگر برای ابد خفته مان
آغاز دوباره پر گشودنی
نویسنده » گل پاییزی . ساعت 8:25 صبح روز شنبه 86 فروردین 11